ستاره ها شناخته شده ترین اجرام نجومی هستند و بنیادی ترین بلوک های سازنده کهکشان ها را نشان می دهند. سن، توزیع و ترکیب ستارگان در یک کهکشان، تاریخ، پویایی و تکامل آن کهکشان را نشان می دهد. علاوه بر این، ستارگان مسئول ساخت و توزیع عناصر سنگین مانند کربن، نیتروژن و اکسیژن هستند و ویژگی‌های آن‌ها با ویژگی‌های منظومه‌های سیاره‌ای که ممکن است در اطراف آن‌ها به هم ادغام شوند، مرتبط است. در نتیجه، مطالعه تولد، زندگی و مرگ ستارگان در زمینه نجوم مرکز است.
ستاره ها در میان ابرهای غبار متولد می شوند و در بیشتر کهکشان ها پراکنده می شوند. یک نمونه آشنا مانند ابر غبار، سحابی شکارچی است.
تلاطم در اعماق این ابرها گره هایی با جرم کافی ایجاد می کند که گاز و غبار می توانند تحت جاذبه گرانشی خود شروع به فروپاشی کنند. با فروپاشی ابر، مواد در مرکز شروع به گرم شدن می کنند. این هسته داغ در قلب ابر در حال فروپاشی است که روزی به ستاره تبدیل می شود.
مدل‌های کامپیوتری سه‌بعدی تشکیل ستاره‌ها پیش‌بینی می‌کنند که ابرهای در حال چرخش گاز و غبار در حال فروپاشی ممکن است به دو یا سه حباب تقسیم شوند. این توضیح می دهد که چرا اکثر ستارگان کهکشان راه شیری جفت یا در گروه های چند ستاره هستند.
- جمعه ۲ ارديبهشت ۰۱